ในอดีตวัดนางตะเคียนเป็นวัดที่มีสภาพรกร้างน่ากลัวมาก ชาวบ้านเล่าลืมว่าผีดุมากและหลอกหลอนคนเป็นประจำ หลังพระอาทิตย์ตกดินชาวบ้านละแวกนั้นจะไม่กล้าเดินผ่านวัด โดยเฉพาะที่วัดมีต้นตะเคียนใหญ่ 2 ต้นลือว่ามีเจ้าแม่นางตะเคียนสิงสถิตย์อยู่แต่ปัจจุบันต้นตะเคียนได้ล้มตายไปแล้ว ซึ่งวิญญาณเจ้าแม่นางตะเคียนก็เป็นที่มาของชื่อวัดนางตะเคียนนั่นเอง นอกจากนี้ชาวบ้านในอดีตก็เคยเห็นยักษ์เดินไปเดินมาอยู่บริเวณวัด และยังมียักษ์ลงเล่นน้ำที่บริเวณคลองหน้าวัด ชาวบ้านสมัยนั้นจึงได้มีการปั้นรูปปั้นยักษ์ รูปปั้นพระฤาษี เรียงรายอยู่มากมายที่ริมตลองหน้าวัด ชาวบ้านในอดีตที่เดินทางสัญจรผ่านไปมาจะยกมือไหว้ขอพรกับรูปปั้นยักษ์แม่ใหญ่เพื่อให้เดินทางปลอดภัย รวมถึงพ่อค้าแม่ค้าที่ผ่านไปมาจะไหว้ขอให้ค้าขายร่ำรวย มีเงินมีทอง 

แต่เรื่องที่ไม่มีใครคาดถึงก็เกิดขึ้น เมื่อกาลเวลาล่วงเลย สายน้ำได้เซาะตลิ่งด้านริมคลองหน้าวัดจนทำให้รูปปั้นทั้งหลาย ทั้งยักษ์ ฤาษี และรูปปั้นอื่น ๆ ทลายจมลงในน้ำและไม่มีใครกล้าที่จะงมขึ้นมา จนกระทั่งประมาณปลายปี พ.ศ. 2551 มีชาวบ้านคนหนึ่งได้ฝันว่ามียักษ์ตนหนึ่งบอกว่าตนได้จมอยู่ในน้ำมาหลายสิบปีนอนหนาวอยู่ในน้ำให้ช่วยนำขึ้นมา จึงเป็นที่มาของการร่วมแรงร่วมใจของชาวบ้านในระแวกวัดหานักประดาน้ำมาช่วยงมโดยใช้เรือเครนมายกก็ยกไม่ขึ้น จึงต้องทำพิธีบวงสรวงตั้งบายศรีทำพิธี เรือเครนจึงสามารถยกขึ้นมาได้ ซึ่งท่อนหินที่ยกขึ้นมาพบแต่ส่วนตัว (ไม่มีเศียร) ซึ่งเป็นยักษิณีนามว่าพระนางสุพรรณอัปสรที่จมอยู่ใต้น้ำเป็นเวลาหลายสิบปี สภาพที่เห็นคือในอ้อมแขนของพระนางสุพรรณอัปสรนั้นอุ้มบุตรชายของตนไว้ ส่วนหัวที่หายไปเคยมีคนนำมาไว้ที่ต้นไทรหน้าวัดแต่ก็มีนักสะสมของเก่าบูชาเอาไปให้สูญหายจนหากลับมาไม่ได้ ด้วยศรัทธาของชาวบ้านและข่าวแพร่สะพัดว่าได้มีการงมยักษิณีขึ้นมาได้ทำให้คนมากราบไหว้บนบานและช่วยกันบริจาคทรัพย์คนละเล็กละน้อยให้ช่างฝีมือปั้นศรีษะของพระนางสุพรรณอัปสรขึ้นแทนส่วนที่สูญหายไป ปัจจุบันยักษ์พระนางสุพรรณอัปสร ได้ประดิษฐานที่ทิศตะวันออกพร้อมเหล่าบริวารอยู่บริเวณด้านหน้ามณฑปเก่าแก่ของวัดนางตะเคียน